Wensmama's en sterrenmama's op de materniteit: reacties van onze experts

"Er zijn zeker ziekenhuizen waar een aparte afdeling is voor mama's die bevallen zijn van een sterrenkindje of voor mama's wiens kindje op de neonatale afdeling ligt. De kamer is dan niet ingericht om een baby'tje te wassen, maar er is wel plaats voor een babybedje zodat het kindje toch af en toe bij de ouders gebracht kan worden. Hier wordt ook ingezet op psychologische, sociale en pastorale ondersteuning. Over het algemeen gaan deze ouders snel naar huis en blijven ze niet 2-3 dagen in het ziekenhuis. Natuurlijk is deze infrastructuur niet aanwezig in elk ziekenhuis, maar de ondersteuning geboden door psychologen, vroedvrouwen, pastor zijn zeker wel aanwezig. De vroedvrouwen doen ook hun best om het babybedje op voorhand weg te nemen, de mama's in kwestie een aparte kamer te geven en liefst in de uithoek van de gang, waar het meeste rust is.

Het lijkt me als zorgverlener belangrijk om bij de ouders te toetsen wat zij wensen en in de mate van het mogelijke hierop in te gaan, zowel in het ziekenhuis als in de thuiszorg.

Toch kunnen niet alle prikkels, zoals huilende baby’s weggenomen worden, maar niet elke ouder van een sterrenkindje of na een miskraam ervaart dit als negatief. Elke persoon gaat er anders mee om. Na thuiskomst ook. De ene ouder wil dat je gewoon normaal doet, en ook met jouw kinderen langskomt, de andere wil even van al deze prikkels afgesloten worden. Het lijkt me als zorgverlener belangrijk om bij de ouders te toetsen wat zij wensen en in de mate van het mogelijke hierop in te gaan, zowel in het ziekenhuis als in de thuiszorg. Ook vrienden en familie kunnen zeker eens vragen waar zij zich best bij voelen, of ze er willen over praten. Vaak merken we dat mensen niet goed weten hoe zich te houden of wat te vragen, en laat dat nu net hetgeen zijn dat vaak welkom is: iemand die eens vraagt ‘hoe voel je je?’"

"Als ouder ben je niet voorbereid op het verwerken van bijvoorbeeld een doodgeboren kindje en jouw omgeving is dat ook niet. Goedbedoelde adviezen kunnen hard aankomen. Omgekeerd kan net weinig tijd en aandacht aan deze rouwperiode je ook helemaal van de kaart brengen. Belangrijk is om dit onderwerp uit de taboesfeer te halen en hier open over te kunnen communiceren. Zo een groot verlies moet verwerkt worden en zowel jij als jouw partner, maar ook de verdere omgeving kunnen daarbij een team vormen.

Een ziekenhuis zou de middelen moeten krijgen om je op een rustige, aparte kamer te kunnen installeren, ver weg van het andere uiterste namelijk al die vreugde bij de komst van een kindje.

Die steun start al bij het herstel in het ziekenhuis. Een ziekenhuis zou de middelen moeten krijgen om je op een rustige, aparte kamer te kunnen installeren, ver weg van het andere uiterste namelijk al die vreugde bij de komst van een kindje. De arts heeft daarbij ook een belangrijke rol. Hij is vaak de eerste persoon die je een aantal antwoorden kan bieden op vragen die je hebt, je de nodige doorverwijsinformatie kan geven enzovoort. Daarna is het zoeken en aan je omgeving ook proberen mee te delen wat je al dan niet nodig hebt. Heb je langere periode van herstel nodig? Heb je net nood aan praten of wil je afleiding van jouw omgeving? Het verwerken van zo een verlies vraagt sowieso tijd en verloopt met veel ups and downs. De fysieke hersteltijd is vaak verre van de emotionele hersteltijd die je nodig hebt. Naast jezelf de tijd te geven en de steun van de omgeving, kan ook praten met lotgenoten of psychologische hulp nodig zijn."