Getuigenis vroeggeboorte: “Ik was niet sterk, ik overleefde”

dossier

Wat als de zwangerschap anders loopt dan verwacht en je kindje veel te vroeg ter wereld komt? Hoe voelt het om plots mama te zijn van een prematuur geboren baby? Gaby vertelt haar verhaal.

“Mijn tweede zoon werd veel te vroeg geboren, of beter gezegd ‘te vroeg gehaald’. Hij kwam ter wereld met een spoedkeizersnede. Ik weet nog dat hij in de OK heel even omhoog werd gehouden en daarna was hij weg. Hij werd opgevangen door een team neonatologen en in zijn couveuse vervoerd naar de afdeling neonatologie, waar hij 9 weken zou liggen. Vrienden en familie hebben vaak benadrukt hoe sterk ik was. En hoewel dat is gezegd met de beste bedoelingen, het is niet helemaal waar.

Ik leefde een leven waar ik niet voor had getekend. Zo sterk was ik niet in die periode. Ik overleefde. Terwijl de dagen zich vulden met onnoemelijk veel afspraken in het ziekenhuis, voelde ik mij een wrak en verwaarloosde ik mijn eigen herstel. Het enige wat telde was mijn kind in zijn couveuse. Daar wilde ik alles voor doen.

Lees ook: Hoe kan je je voorbereiden op een vroeggeboorte?

Eerste kennismaking NICU

Alles willen doen voor mijn kind, dat gevoel ontwaakte op het moment dat ik alleen in de uitslaapkamer lag na de keizersnede. Nog geen dertig minuten na de keizersnede was ik al niet meer met mijn eigen herstel bezig, ik zou mij wel redden. Het draaide om hem. Ik werd opgehaald door de neonatologie verpleegkundige. Ze stuurde mijn bed vakkundig door de gangen van het ziekenhuis tot we op haar afdeling terecht kwamen. Ze stapte naar voren en piepte met haar pasje de deuren open.

Voor mij zie ik een vrij lege steriele zaal. In het midden een lange balie waar twee andere verpleegkundigen achter een computerscherm zitten. De lichten zijn gedimd. Ik zie een derde verpleegkundige richting een couveuse lopen waar een dwingend soort alarm vandaan komt. Er schijnt een blauw licht uit de hoek. Later blijkt dat dat afkomstig is van het buurjongetje die onder een blauwe lamp licht tegen geelzucht. Ik kijk naar rechts. Daar staat mijn man naast de couveuse met daaraan een naamkaartje met een voor mij bekende naam: hier ligt onze jongen.

Lees ook: In beeld: bevallen via keizersnede

Dag in het leven op de NICU

Die allereerste dagen na de bevalling kan ik mij slecht voor de geest halen. Het was allemaal nieuw, ik was snel moe, slikte veel pijnstillers en werd geregeld zelf elders in het ziekenhuis verwacht voor controle. Pas nadat ik ben ontslagen uit het ziekenhuis ontstaat er routine. Slapen, ‘s nachts wakker worden om te kolven, slapen, bellen met het ziekenhuis met de vraag: hoe was zijn nacht. Kolven in de auto richting het ziekenhuis, gedag zeggen tegen onze zoon, een gesprek met zijn verpleegkundige, knuffelen, kolven, een gesprek met een arts of fysiotherapeut en dan was het tijd voor een verlate lunch.

Zouden we lunchen in het ziekenhuis en daarna twee uurtjes naar huis om even uitgeblust op de bank te hangen? Of lunchen we buiten het ziekenhuis en keren we daarna terug naar onze zoon? Wat doen we die avond, hoe laat willen we bij hem zijn en is er avondeten in huis? Was er nog een afspraak in de middag waar we rekening mee moesten houden, voor mij of voor onze zoon? Wie belt onze ouders en goede vrienden om hen op de hoogte te stellen van alles wat er die dag was gebeurd? En tussendoor mag ik niet vergeten te kolven. Vaak doe ik dat dus in de auto, zo win ik wat tijd.

Lees ook: Bevallingsverhaal: “De spoedkeizersnede liep mis.”

Ik schets een bijzonder drukke dag. Maar het is wekenlang wel mijn realiteit geweest. Dit was een voorbeeld van een goede dag. Want hoe anders waren de dagen dat het niet zo goed ging met onze zoon. Dagen waarop zijn ademhalingsondersteuning moest worden opgeschroefd in plaats van afgebouwd. Dagen met bloedonderzoek en antibiotica vanwege een infectie. Of dagen waarop zelf drinken er niet in zat en hij slap en uitgeblust in mijn armen lag. Op dit soort dagen kolfde ik niet, vergat ik pijnstillers en gunde ik mijn lichaam geen rust. Ik ging voorbij aan alles wat ik nodig had als herstellende kraamvrouw.

Lees ook: 8 redenen waarom keizersnedemama's superhelden zijn

Mooie momenten koesteren

Maar nu ons kindje al veel eerder bij ons was dan gedacht, kan ik er niet omheen dat we extra veel mooie momenten hebben gehad in die eerste weken van zijn leven. Momenten die ik nooit meer vergeet en voor geen goud zou willen missen. Zo klein als hij was, zo sterk was zijn wilskracht. Geregeld hebben we hem moeten remmen in zijn wil om meer te kunnen dan hij toen aankon. Stiekem was ik dan ook een beetje trots: kijk hem vechten, kijk hem willen leven. Kijk hoe hij alles op alles zet, net als zijn moeder.

Een ander voorbeeld, ik weet nog goed dat ik zijn kleine handje om mijn vinger voelde knijpen en ik zijn ademhaling en hartslag zag vertragen op zijn monitor als ik voor hem zong. Hij werd rustiger van mijn stem. Hoe bijzonder is dat?

Lees ook: Sofie: "Mijn dochter Noor* is op 32 weken geboren"

Nu ik terugkijk op deze periode van overleven zou ik mezelf niet omschrijven als sterk, maar meer als moedig. Moedig zijn voelt als een eigenschap, en dan met name de eigenschap om door te zetten, te vechten en trauma's boven te komen. Moed erkent het feit dat je je klein kunt voelen op het moment dat de onzekerheid toeslaat. Want klein was ik in die periode en tegelijk was ik een leeuwin die vocht voor haar kind."

Gaby weet maar al te goed hoe stressvol een medische zwangerschap en de kraamtijd in het ziekenhuis kunnen zijn. Met het online magazine Anders dan verwacht maakt zij vrouwen wegwijs in de wereld van de medische zwangerschap en de NICU.


Laatst bijgewerkt: juli 2022

Artikels over gezondheid in je mailbox? Schrijf je in op onze nieuwsbrief en ontvang een gratis e-book met gezonde ontbijtrecepten.

eenvoudig terug uit te schrijven
Wij verwerken jouw persoonsgegevens conform het Privacy-beleid van Roularta Media Group NV.
volgopfacebook

volgopinstagram