Getuigenis: “Ik mis mijn zwangere buik”

dossier “Maandenlang wrijf je over je buik, draag je zorg voor die buik, praat je tegen je buik. En dan moet je ‘m plots inruilen voor een kindje dat je niet kent?!” Amélie werd een kleine vier maanden geleden mama van Juliette en heeft last van het legebuiksyndroom. Hoewel de liefde voor haar dochter elke dag groeit, heeft ze toch heel vaak heimwee naar de zwangerschap. "Ik heb niet echt veel kunnen genieten van mijn zwangerschap. De eerste vier maanden was ik enorm misselijk, ik verloor zelfs 8 kilogram. We hadden vier jaar geprobeerd om een kindje te krijgen. Vier jaar lang heb ik keihard verlangd naar die dikke buik, dus ik was superteleurgesteld dat ik net was vermagerd. En toen mijn buik eindelijk wel wat ronder werd, kreeg ik last van bloedarmoede, waardoor ik snel uitgeput raakte als ik rondliep en dus heel vaak aan de zetel of het bed gekluisterd zat. De momenten waarop ik wel buiten kwam, genoot ik gelukkig des te meer. Van mijn zwangerschapskleedjes, die al zo lang in mijn kast hingen, van de blikken naar mijn buik, van de schopjes die ik voelde… Ik was wel heel bang voor de bevalling, maar uiteindelijk werd het de mooiste dag van mijn leven.

Postpartum

's Anderendaags, toen ik voor de spiegel stond, kreeg ik de klop van de hamer. Ik barstte in tranen uit. Waar was die buik waar ik zo van hield? En wat was die vormeloze, slappe massa die hem had vervangen? Een immens gevoel van leegte overviel me. Ik raakte geregeld mijn buik aan, op zoek naar een gevoel, een trilling, een schopje, maar er was niets meer. Bovendien begon ik me schuldig te voelen tegenover mijn dochter, die daar écht was, terwijl ik maar bleef zoeken naar het kindje in mijn buik.

Baby bump blues

Alle eerste keren waren pijnlijk. De eerste keer dat ik een ‘normale’ jeansbroek aantrok, de eerste keer dat ik een bad nam zonder mijn buik uit het water te zien steken, de eerste keer dat ik mijn man weer dat deel van mijn lichaam liet aanraken dat zo walgelijk leek. Eerlijk gezegd ben ik nog niet genezen. Mijn zwangerschapsjurken nemen nog steeds alle ruimte in mijn kast in beslag, ik kan ze gewoon niet wegdoen. De liefde voor Juliette groeit elke dag, en toch mis ik die buik. Én de ‘status’ van een zwangere vrouw. Mensen die gaan opstaan zodat jij kan zitten, mensen die zorg dragen voor je zodat jij je goed voelt. Soms heb ik zin om tegen mijn man te zeggen: "Kom, we maken nog eentje", maar ik weet dat het nu om de verkeerde redenen zou zijn. Ik moet eerst leren om van deze buik te houden. Het is niet de buik die ik had toen ik zwanger was, ook niet die van daarvoor. Het is de buik van een moeder..." Lees ook: Wat is een schijnzwangerschap? Getuigenis: "Ik had een postnatale depressie" Alles wat je moet weten over een perinatale en postnatale OCS 7 superglamoureuze dingen die gebeuren na de bevalling

Laatst bijgewerkt: juni 2021

Delen Whatsapp Tweet Mail