mijn-verhaal
Ongeveer 1,5 à 2 procent van alle zwangerschappen zijn buitenbaarmoederlijk. Daarbij groeit een vruchtje buiten de baarmoeder, meestal in de eileider, waardoor de eileider alsmaar meer onder druk komt te staan en kan gaan openscheuren. Dat veroorzaakt een bloeding in de buik van de mama, die levensbedreigend kan zijn. Sofie vertelt haar verhaal.
“Een dik jaar hadden we het geprobeerd, maar met een onregelmatige cyclus waarbij mijn menstruatie soms wel twee maand uitbleef, was er maar weinig kans op slagen. Op aanraden van de gynaecoloog startten we met een vruchtbaarheidsbehandeling, waarbij ik maandelijks enkele pilletjes moest nemen (Clomid, voor de kenners) en een spuit in mijn buik op precies het juiste moment de eisprong moest induceren (Pregnyl). Vreselijk voor iemand met een naaldenfobie, maar na een half jaar kon onze vreugde niet op toen op een zwangerschapstest een tweede streepje verscheen. Er groeide een kindje in mijn buik.
Lees ook: Alles wat je moet weten over de zwangerschapstest
Voor mijn mama konden we het niet verzwijgen en ook mijn vriendinnen en mijn collega kregen snel het nieuws te horen. Ik weet nog dat ik haar op het werk vertelde dat ik al voelde hoe mijn lichaam veranderde. Op de loopband in de fitness moest ik na een kwartiertje al gaan zitten, omdat ik zwart voor m’n ogen zag. Normaal liep ik makkelijk drie kwartier. Ik vertelde ook dat ik wat last had van bandenpijn, vooral ’s nachts. De baarmoeder was zich waarschijnlijk aan het ‘zetten’, zei ik. Enkele dagen later voelde ik het niet alleen in mijn lies, maar straalde de pijn uit tot aan mijn knie en mijn schouder. Ik kon me geen houding meer aannemen in bed, maar ontdekte dat het iets beter ging als ik op een koude vloer ging liggen. Ik omschreef het zo: alsof een gigantische perforator gaten had geknipt in mijn dijbeen en schouder en iemand met een prikkeldraad aan het flossen was. Geen seconde heb ik me afgevraagd of dat wel zo hoorde te zijn.
Pas toen ik op zondagochtend fel rood bloedverlies had, ging een alarmbel af. Dit klopt niet, dacht ik. ’s Anderendaags had ik een eerste afspraak bij de gynaecoloog, op zeven weken zwangerschap, maar mijn man stelde voor om Jan op te bellen, een goede vriend van zijn ouders die ook gynaecoloog is. “Telefonisch kan ik me daarover niet uitspreken”, zei hij. “Maar als je wil, mag je nu langskomen, dan kijk ik eens of alles oké is.” Ik durfde de waarheid niet onder ogen zien, maar anderzijds hoorde ik het slechte nieuws liever vandaag dan morgen, dus besloten we toch langs te gaan.
Aan zijn bureau vertelde ik over de duizeligheid, het bloedverlies en de pijn. Hij zei dat ik grauw zag, en dat hij zich zorgen maakte. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik op de stoel plaatsnam voor een echo. Ik hoopte op een kloppend hartje… maar het scherm bleef zwart. Zijn gezicht vertrok. “Sofie, het vruchtje zit niet waar het moet zitten. We moeten zo snel mogelijk ingrijpen. Wanneer heb je laatst gegeten of gedronken? Want het is belangrijk dat je nuchter bent voor de verdoving.” Zelf kon ik niets uitbrengen, maar ik hoorde hoe hij met mijn man afsprak aan de spoedafdeling van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Wat volgt, herinner ik me maar vaag. Ik weet nog dat ‘Hold Back the River’ door de autoradio klonk. Dat een verpleegster me vroeg om mijn lenzen en haarrekker uit te doen terwijl ze een infuus aanbracht. Dat de operatietafel ijskoud was. Dat ik me heel alleen voelde in een kille kamer vol wazige gezichten.
Lees ook: Wat is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en hoe herken je het?
Ik werd wakker op een kamer op de materniteit. Jan kwam binnen. “We hebben je eileider kunnen redden, maar jij hebt veel pijn gehad, hé. Heel veel pijn.” Ik knikte. “Er was al driekwart liter bloed in je buikholte gesijpeld. Als we een dag langer hadden gewacht, was je lichaam in shock gegaan en dat was levensbedreigend geweest.” Ik knikte. Even later kwam een verpleegster binnen om mijn waarden te checken. Ik vroeg haar of ik nog steeds zwanger was. Misschien hadden ze het vruchtje naar mijn baarmoeder kunnen brengen? Ze liet haar hoofd schuin vallen en keek me vol medeleven aan: “Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap eindigt altijd in een miskraam. Ze hebben het weggenomen.”
Lees ook: Wanneer mag je opnieuw zwanger worden na een miskraam?
Ik weet niet of het de verdoving, een ontkenningsfase of nog wat anders was, maar die avond en de weken daarop, toen iemand me vroeg hoe ik me voelde, zei ik: ‘Goed. ’t Is goed zo. Ik ben geen kindje kwijtgeraakt, maar een parasiet die erop uit was om me kapot te maken.’ Na vijf dagen vol naalden, tests en nog meer naalden, mocht ik de materniteit verlaten. Al strompelend. Om dan thuis nog drie weken verder te herstellen. Het ging goed, dacht ik. Maar enkele maanden later kwam de klop van de hamer. Ik kon mezelf niet meer zijn in groep, zat met zoveel opgekropte woede en voelde me alsof ik voortdurend moest vechten om boven water te blijven. Ik deed mijn verhaal aan mijn man, mijn ouders, mijn vriendinnen, mijn zus, een psychologe en nog maar eens aan mijn man, en stopte het nadien in een denkbeeldig doosje.
Heel soms, als ik Hold Back the River hoor, laat ik alle woorden keihard binnenkomen en laat ik mijn tranen de vrije loop. Dan geef ik mijn zoon (4) en dochter (2) een dikke knuffel en ben ik ontzettend dankbaar voor wat wel mocht zijn.”
Hold Back the River – James Bay
Tried to keep you close to me, but life got in between
Tried to square not being there
But think that I should’ve been
Hold back the river, let me look in your eyes
Hold back the river so I
Can stop for a minute and see where you hide
Hold back the river, hold back
Once upon a different life
we rode our bikes into the sky
But now we crawl against the tide
Those distant days are flashing by
Hold back the river, let me look in your eyes
Hold back the river so I
Can stop for a minute and be by your side
Hold back the river, hold back
Hold back the river, let me look in your eyes
Hold back the river so I
Can stop for a minute and see where you hide
Hold back the river, hold back
Lonely water, lonely water,
won’t you let us wander
Let us hold each other
Lonely water, lonely water,
won’t you let us wander
Let us hold each other
 |
 |
