Getuigenis hypervigilantie: "Als mama ben ik voortdurend alert."

dossier

Sinds ze mama is, ervaart Hannelore een chronische staat van verhoogde alertheid. Hypervigilantie heet dat. Een permanente stress die emotioneel zwaar doorweegt.

"Sinds de geboorte van mijn eerste zoon heb ik constant het gevoel dat ik op mijn hoede ben. Ik weet dat alle moeders met één oog open slapen en controleren of hun kind nog ademt als hij langer slaapt dan normaal. Maar bij mij is het wel extreem. Ik veer op bij het minste geluid, spring recht als een van mijn kinderen 's nachts roept of huilt, en als we met ons gezin door drukke straten lopen, ben ik voortdurend bang van het verkeer. Zelfs op een autoloze dag, ben ik gestresseerd (lacht). Fietsers die manoeuvres doen, mensen op scooters, taxi's of bussen die plots opduiken… Alleen al de gedachte jaagt me de stuipen op het lijf, terwijl zo’n dag eigenlijk net aangenaam zou moeten zijn.

"Ik verander in een luchtverkeersleider.”

Wat me stoort is dat zo overheersend is dat die continue adrenalineboost het ook de leuke momenten bederft. Soms kom ik na een stadswandeling letterlijk uitgeblust thuis. Maar zelfs daar laat de voortdurende waakzaamheid me niet tot rust komen. Ik check regelmatig bij mijn zoons of alles oké is, terwijl ze rustig in hun kamer spelen. Ik voel angst bij het minste verdachte geluid en angst als er net geen geluid is.

Lees ook: Getuigenis: "Ik ben bang dat ik mijn eigen kind iets ergs aandoe."

In andermans huis kan ik al helemaal niet ontspannen. Overal zie ik potentieel gevaar. Mijn schoonmoeder woont bijvoorbeeld op de 12e verdieping, en ik vind dat een kind daar kan veel te gemakkelijk een raam kan openzetten. Als we bij haar thuis zijn, verander ik dan ook in een echte luchtverkeersleider. Er wordt gepraat, gedronken en gegeten, maar ik kijk voortdurend vanuit mijn ooghoek of ik mijn zonen zie. Zitten ze niet in mijn gezichtsveld, dan móet ik opstaan en gaan kijken of ze niet uit het raam willen klimmen.

Lees ook: Zo maak je je huis kindveilig

Het heeft jaren geduurd voor ik ontdekt dat wat ik heb een naam heeft. Het was een psycholoog die me vertelde over hypervigilantie, en ik erkende alle symptomen, zowel fysiek als mentaal.

"Ik heb soms het gevoel dat ik nooit echt rust.”

Paradoxaal genoeg, ben ik een vrij koele moeder. Ik ben niet het type dat zich naar de eerste hulp haast in geval van hoge koorts en raak niet snel in paniek als mijn zoon een paar dagen minder eet of zo. Wat ik voel is meer een reflex. Hoe moeilijk het ook is, probeer ik toch te werken aan mezelf. Ik probeer de staat van alertheid te allen tijde te beheersen. Hoe ouder mijn zonen worden, hoe meer me dat lukt. Ik weet bijvoorbeeld dat mijn oudste niet meer zal weglopen zoals vroeger, en intussen heeft hij ook geleerd dat hij moet stoppen bij het zebrapad. Maar lichamelijk voel ik me wel nog steeds in een constante staat van alertheid en dat is echt vermoeiend. Het lijkt alsof ik nooit echt rust. Soms reageer ik zelfs op de reacties van andere kinderen. Als ik de baby van de buren hoor huilen bijvoorbeeld... De nachten zijn het ergst. Bij het minste geluid sta ik onmiddellijk op scherp, hoe diep ik ook sliep. Als een kat bijna. Een kat by night en een luchtverkeersleider by day (lacht)."

Lees ook: Getuigenis: "Ik had een postnatale depressie"